Er was eens een jonge
vrouw.
Ze was op reis, op
zoek.
Ze was begonnen aan de reis van haar leven.
De reis vanuit haar hoofd naar haar hart. De reis naar haar Echte Ik.
Ook al leek het in
eerste instantie een eenvoudige reis, niets bleek minder waar....
Op sommige momenten
leek ze maar niet vooruit te komen op haar weg, al voelde de vrouw wel dat ze
stappen zette. Er waren dagen dat de weg door mooie, geurige bloemenvelden
leidde en de zon zacht op haar huid scheen. Het landschap kon echter plots
veranderen en grilliger worden. Op die momenten leken bergen en herfstige
stormen uit het niets te herrijzen.
De vrouw ontmoette verschillende
mensen op haar weg. Sommigen liepen een stukje met haar mee, anderen zaten een
poosje bij haar in de zon of schuilden samen met haar voor de storm.
De mensen die zij
ontmoette leerden haar over de bloemen, de kruiden, de sterren en de maan en
alles voorbij de sterren en de maan. Leergierig en geïnteresseerd dat ze was zoog
de vrouw alle informatie en verhalen op.
Na een poosje begon de
vrouw meer te genieten van haar reis en was het behalen van het einddoel een
fijn idee, maar niet iets wat zo spoedig mogelijk gerealiseerd moest zijn. Ze
genoot van de velden. Wanneer zich vervolgens te snel naar haar zin weer
bergachtig of dor gebied aandiende, dan was ze wel even van slag. Dan was de
heimwee naar de mooie, gekleurde, geurige, warme velden direct daar. Echter op
den duur besefte de vrouw dat de bergen en de dorre vlakten haar ook iets
wilden vertellen en dat ze juist nog meer van de velden kon genieten doordat
het landschap soms anders was.
Het besef van tijd
verdween naar mate de reis vorderde.
Als de vrouw naar haar
spiegeling in het water keek wanneer zij zich opfriste, dan zag ze wel dat haar
gezicht veranderde, ook de huid van haar handen en armen was anders dan toen
zij aan de reis begon. Haar spiegelbeeld liet de vrouw zien dat ze al een lange
tijd onderweg was, zo voelde het echter niet.
Op een dag, na een
klim door ruig gebied, arriveerde de vrouw bij een open plek tussen de bergen.
Het gras was heerlijk fris groen. Miljoenen wilde bloemen en kruiden groeiden
en bloeiden er. Insecten zoemden in het rond. Het rook er heerlijk.
De vrouw volgende het
pad dat vanuit het bergachtige gebied dat achter haar lag naar beneden leidde.
Uiteindelijk bereikte zij het veld via het slingerende zandpad. Er was zoveel
moois te zien om haar heen dat de vrouw niet wist waar ze moest kijken. Even
verderop stond een boom, ze besloot daarheen te gaan en even uit te rusten van
de tocht.
De boom was groot met
een weelderig bladerdak. De vrouw nestelde zich tegen de grote stam van
de boom en liet haar omgeving in haar inwerken. De kleuren, de geuren, de
geluiden. Voor ze het in de gaten had viel ze in slaap.
De vrouw droomde over
een klein meisje. Het meisje worstelde met het feit dat ze anders was dan de
anderen, intenser voelde dan de mensen om haar heen. Ze voelde zich daardoor
vaak alleen en niet begrepen. De vrouw wilde het meisje graag helpen, maar het
leek of het meisje haar niet hoorde, hoe hard ze ook riep om haar aandacht te
trekken.
Machteloos voelde de
vrouw zich, ze herkende wat ze in het meisje zag. Ze wilde haar zo graag laten
weten dat het goed zou komen, dat ze echt wel kon vertrouwen op haar intuïtie,
dat het klopte wat ze voelde en zag, dat ze zo'n mooie ziel was en dat ze in
dit leven niet afgerekend zou worden voor de gave die ze had, maar het meisje
hoorde en zag haar niet.
Ineens schrok de vrouw
wakker, nog onrustig van deze intense droom.
Dat meisje.. ze had
haar herkend.. Dat gevoel, het verdriet en die pijn, die voelde ze ook in haar
lijf. Dat meisje.. dat was zijzelf geweest.. Die pijn en dat verdriet, dat was
haar pijn en haar verdriet.
Dat meisje.. dat was
nog altijd in haar aanwezig, ze had haar alleen heel lang weg proberen te
stoppen. Dat wegstoppen, dat lukte nu niet meer en dat hoefde nu niet meer. Het
meisje mocht zijn, net als de volwassen vrouw. Hand in hand zouden zij
het pad vervolgen, samen nieuwe avonturen aangaan, nieuwe dingen ontdekken. Ze
zouden elkaar steunen en troosten en samen sterk staan.
Toen de vrouw zich
weer gewaar werd van haar omgeving, besefte ze dat de droom haar een inzicht
had gegeven, haar had helpen her-inneren waaraan zij lange tijd voorbij was
gegaan. Dat besef gaf haar veel lucht en ruimte. Het gaf haar zo'n intens
gevoel van stevigheid!
Ze is wie ze is, niet
de verwachtingen die anderen van haar hebben en hadden.
Ze heeft de
bevestiging van anderen niet nodig.
Als ze bij zichzelf
naar binnen gaat, vindt ze alle bevestiging die ze nodig heeft.
Ze mag zich uitspreken
en delen wat haar bezighoudt.
Ze mag vertrouwen op
haar intuïtie; geloven en vooral beseffen dat wat ze voelt, ziet en weet klopt!
Haar hart volgen en
voelen wat klopt.
Dan zal ze meer en
meer gewaar zijn en thuiskomen bij zichzelf.
Dan kan er rust en
liefde zijn en zal er geen ruimte zijn voor angst.
Dan zal haar tijd in
het open veld vol bloemen en de grote boom langer voortduren dan even.
Ze zal het grillige
bergachtige terrein nog wel aanschouwen, maar van een afstandje.
Natuurlijk zullen er
tijden komen dat zij nog eens door dat grillige terrein zal reizen, maar het
landschap zal vanaf nu veel minder frequent veranderen als voorheen.
Een glimlach verscheen
op haar gezicht.
De vrouw nestelde zich
nog dichter tegen de grote boom aan, snoof de geur van de bloemen op en keek
naar de bergen die aan de horizon te zien waren.
Ze was trots op
zichzelf.
Trots dat ze al zover
gekomen was.
De weg was tot nu toe
soms erg hobbelig en onvoorspelbaar geweest.
Op sommige momenten
had de angst haar in zijn greep gehouden, waren oude (gedachte)patronen
getriggerd, terwijl op andere momenten de rust daar was en zij had kunnen
genieten van de zon op haar gezicht, al het moois om haar heen en de liefde en
verbondenheid die zij in zichzelf voelde.
Haar reis was nog lang
niet afgelopen en daar was de vrouw nu blij om.
Telkens kwam ze een
stap verder, een laag dieper.
Telkens weer kon ze
een beetje meer zijn wie ze diep van binnen is.
Ze besloot nog een
poosje te genieten van het mooie veld met de vele bloemen en deze geweldige
boom. De tijd zou haar vanzelf leren wanneer het tijd was om verder te gaan en
een nieuw stukje bergachtig terrein te doorkruisen.
Tijdens de behandeling van vandaag is het stil en dat is goed. In de stilte kan ze beter bij zichzelf blijven en beter voelen. 
